W dniu 22 lipca 1944 r. osiągnięto globalne porozumienie, które położyło globalne podwaliny pod dominującą politykę gospodarczą aż do lat 70-tych, kiedy to Nixon jednostronnie naruszył wszystkie uzgodnione porozumienia, kończąc wymienialność dolara na złoto. Porozumienia te dały początek Bankowi Światowemu i MFW oraz wykorzystaniu dolara jako światowej waluty rezerwowej. Powstał pierwszy zarys tego, co miało stać się pieniądzem fiducjarnym, który doprowadził nas do ślepego zaułka.
System z Bretton Woods: Historia
John Maynard Keynes był wyróżniającą się postacią w tych porozumieniach, ale ostatecznie to wola USA zdecydowała. Niemniej jednak, pozostawił on kontury obecnego systemu fiat oraz popchnął w kierunku MMT, CBDC i cyfrowych walut banków centralnych.
Pomysł Keynesa skupiał się na stworzeniu organu zarządzającego gospodarką, który miałby większą kontrolę nad polityką gospodarczą niż suwerenne państwa. Ten organ, nazwany Międzynarodową Unią Rozliczeniową (ICU), miałby emitować globalną walutę rezerwową znaną jako Bancor. Bancor miałby być powiązany z najpotężniejszymi walutami i podlegać wymianie na walutę lokalną po ustalonym kursie. Ta waluta miałaby kompensować deficyty państw poprzez transfer nadwyżek z innych państw, co zapobiegałoby deflacji i utrzymywałoby stabilną inflację, przynosząc korzyści wszystkim krajom.
Keynes dążył do utrzymania zrównoważonego bilansu handlowego, co implikowało konieczność zapłaty odsetek przez kraje nie dotrzymujące zobowiązań, co widoczne jest w obecnej harmonizacji podatków na szczeblu międzynarodowym, kolidującej z ideą wolnego handlu.
USA, z największymi rezerwami złota na świecie (80%), niechętnie zgodziły się na utratę pozycji wierzyciela, szczególnie wobec rosnącej roli Chin, co skutkowało niekontrolowanym tworzeniem kredytów na pokrycie deficytów handlowych.
Próba Keynesa przesunięcia nadmiarowych nadwyżek handlowych do USA zakończyła się nadmiernym tworzeniem kredytów, a dominacja USA w MFW pozwoliła im narzucić swoją wolę, także poprzez ustanowienie siedziby MFW i Banku Światowego na ich terytorium.
Porozumienia z Bretton Woods wprowadziły kontrolę polityki pieniężnej po raz pierwszy, ustanawiając dolar jako światową walutę rezerwową, co legitymizowało interwencjonistyczną politykę pieniężną.
Kraje z deficytami bilansu płatniczego musiały finansować je z własnych rezerw lub pożyczek MFW, pod nadzorem MFW, które dyktowało konieczność reform.
Te wydarzenia legitymizowały rozwój ponadnarodowych instytucji, takich jak WTO, które miały na celu ustanowienie nowego globalnego porządku gospodarczego, pozbawiając państwa skutecznej kontroli nad swoimi sprawami gospodarczymi.
Bretton Woods: Szok Nixona i początek świata fiat
W 1971 r. Richard Nixon jednostronnie zawiesił wymienialność dolara na złoto. Tym samym tymczasowo anulował wymienialność dolara i ogłosił zawieszenie porozumień z Bretton Woods. Jak widać, tymczasowość nigdy nie jest tymczasowa, a w przypadku polityków staje się permanentna.
Przyczyną zakończenia porozumień z Bretton Woods było to, że po raz pierwszy w XX wieku Stany Zjednoczone miały deficyt handlowy.
Aby skorygować deficyt i brak zaufania do dolara, porozumienia z Bretton Woods musiały zostać porzucone. To sprawiło, że dolar nie miał żadnego zabezpieczenia. Faktyczna konwersja dolara na walutę fiducjarną została wymuszona przez prawo. Od czasu wojny w Wietnamie wydatki stały się głównym obciążeniem.
Był to początek obecnego systemu monetarnego, który doprowadził świat do punktu bez powrotu, w którym niekontrolowana emisja kredytów i długów jest niemożliwa.
Reaganomika, Lewis Ranieri, petrodolar i system eurodolarowy
W 1973 roku USA i Arabia Saudyjska zawarły umowę dotyczącą sprzedaży broni i ochrony infrastruktury naftowej w zamian za zobowiązanie do sprzedaży ropy wyłącznie za dolary. To wydarzenie narzuciło dominację dolara jako głównej waluty płatniczej w handlu ropą naftową, co było kluczowe dla umocnienia pozycji dolara jako światowej waluty rezerwowej. Jednakże, ta polityka monetarna doprowadziła do niezwykłego zadłużenia, co stanowi teraz poważny problem z powracającymi kryzysami finansowymi.
Jednak jeszcze wcześniej, przed wydarzeniami związanymi z petrodolarem, istniał system, który wzmocnił pozycję dolara jako światowej waluty rezerwowej – system eurodolarowy. Jest to system dolarów poza granicami USA, nie mylić z parą walutową EUR/USD. Te „dolary offshore” pozostają poza kontrolą Rezerwy Federalnej. Ich zależność od dolara powoduje niestabilność, co może prowadzić do wstrząsów finansowych. Brak wystarczającej ilości dolarów może doprowadzić do kryzysu, ponieważ handel ropą naftową dokonywany w dolarach narzucony przez USA sprawia, że brakujące dolary uniemożliwiają zakup towarów i usług. To właśnie te mechanizmy legły u podstaw obecnej sytuacji.
Innym istotnym graczem w kontekście przyszłych wydarzeń, które nas czekają, jest Lewis Ranieri, twórca listów zastawnych, które wykreował podczas swojej pracy w firmie Salomon Brothers, później przekształconej w Citigroup.
Listy zastawne, jako instrument inwestycyjny, przyspieszyły bańkę gospodarczą i ostatecznie spowodowały kryzys na rynku kredytów hipotecznych subprime w 2008 roku. Były one prekursorem CDO poprzez stworzenie OHC.
Wraz z Richardem Sandorem, który realizował finansowe instrumenty pochodne, wpędzili gospodarkę w ślepy zaułek, przy wielkości tych instrumentów dziewięciokrotnie przewyższającej światowy PKB. Obecnie w obiegu jest więcej kredytów niż towarów i usług, które mogą je pokryć.
Rainieri lobbował za poluzowaniem regulacji prawnych i fiskalnych dotyczących kredytów hipotecznych, co skutecznie usunęło surowe przepisy i umożliwiło handel listami zastawnymi. Był obecny przy podpisywaniu przez Reagana ustawy Secondary Mortgage Market Enhancement Act (SMMEA). Wraz z utworzeniem CMO przez Larry'ego Finka w 1983 roku, wprowadził mechanizm, który uczynił zakupy listów zastawnych wiarygodnymi, choć wówczas były one legalne tylko w 13 stanach.
Wszystko to miało miejsce w kontekście zaleceń Miltona Friedmana dotyczących ożywienia gospodarki w czasach stagflacji. Reagan zareagował na to serią działań deregulacyjnych i zwiększeniem wydatków rządowych, szczególnie pod wpływem kompleksu militarno-przemysłowego. Obniżenie podatków oraz środków regulacyjnych ograniczających obrót akcjami, obligacjami i instrumentami pochodnymi otworzyło drogę dla różnych baniek, przy jednoczesnym obniżeniu podatków i uchwaleniu łagodnych praw. Zwiększenie wydatków rządowych, szczególnie na cele militarne kosztem wydatków socjalnych, doprowadziło do jednego z największych deficytów handlowych USA w historii.
Greenspan, kredyty hipoteczne subprime, początek końca
Rozpoczęła się katastrofa monetarna wraz z działaniami Alana Greenspana, która w rzeczywistości była konsekwencją długotrwałych problemów z monetarnym systemem z czasów Bretton Woods. W 2001 roku Greenspan zaczął obniżać stopy procentowe w celu zneutralizowania skutków bańki internetowej oraz różnych skandali korporacyjnych. Niestety, te działania tylko podsycały kryzys monetarny, prowadząc do nieustannego tworzenia kredytów i programów skupu aktywów przez banki centralne.
Ta sytuacja stworzyła podłoże dla kryzysu hipotecznego, ponieważ obniżenie stóp procentowych nie tylko sprzyjało wzrostowi inflacji, ale także prowadziło do niewłaściwego rozdysponowania zasobów i tworzenia bańek, które opierały się na iluzji nieograniczonego wzrostu, nie mając realnego pokrycia.
Wypowiedź Alana Greenspana na temat finansowych instrumentów pochodnych podkreślała, że choć są one kluczowymi narzędziami dla odporności systemu bankowego na wstrząsy, to istnieją poważne obawy związane z ryzykiem, szczególnie w przypadku koncentracji na rynku pozagiełdowym. Jest to istotne, biorąc pod uwagę jego rolę w polityce i decyzjach dotyczących wojny w Zatoce Perskiej, gdzie obawa przed ewentualnym niedoborem ropy naftowej przez Saddama Husajna, który mógłby kontrolować światowe łańcuchy dostaw ropy poprzez cieśninę Ormuz, odegrała znaczącą rolę.
Jak już wspomniano powyżej, wszelkie działania podejmowane przez banki centralne i instytucje finansowe były jak paliwo, które doprowadziło do kryzysu finansowego w 2008 roku i pozostawiło trwałe rany w systemie finansowym, które do dziś się nie zagoiły. Deregulacja, rozwój instrumentów pochodnych, sekurytyzacja oraz rezygnacja z wymienialności dolara – te wszystkie czynniki osłabiły fundamenty systemu finansowego, w jakim obecnie się znajdujemy.
Kryzys na rynku kredytów hipotecznych miał swoje źródło w braku dyscypliny przy udzielaniu kredytów hipotecznych i instrumentów pochodnych, co spowodowało, że problem ten rozprzestrzenił się na cały światowy system finansowy. Banki, pod wpływem luźnej polityki monetarnej Alana Greenspana, zaczęły udzielać kredytów hipotecznych wszelkiego rodzaju, uznając, że domy są bezpieczne, a ryzyko jest minimalne.
W efekcie zaczęto pakować kredyty hipoteczne typu subprime, czyli o wysokim ryzyku kredytowym, do listów zastawnych. Odsetki od tych kredytów utrzymywały machinę zwrotów, co zapewniało przyspieszony wzrost oraz premie dla pracowników i menedżerów. W tym wszystkim brały udział agencje ratingowe, które nieuczciwie oceniały jakość kredytów hipotecznych. Ta korupcja, która nadal istnieje w formie wielonarządowych przerzutów, miała dalekosiężne skutki.
W globalnym świecie, w którym transakcje finansowe odbywają się praktycznie w czasie rzeczywistym dzięki technologii internetowej, koncentrowano się głównie na zyskach i szybkim wzroście, zamiast na jakości produktów. Proces przenoszenia ryzyka kredytowego z banków na inne podmioty gospodarcze, takie jak fundusze inwestycyjne czy emerytury, spowodował wewnętrzne problemy w sektorze finansowym. To z kolei doprowadziło do rozprzestrzenienia się kryzysu hipotecznego na całą gospodarkę światową, co jeszcze bardziej spotęgowały sekurytyzacja i instrumenty pochodne, takie jak CDO (collateralised debt obligations).
Kiedy nadszedł krach, Fed, pod przywództwem Bernanke, a następnie Yellen i Powella, spowodował, że Fed wpadł w monetarny szał niekontrolowanej kreacji kredytu, co miało być tymczasowe, a skończyło się wywołaniem obecnych wydarzeń, których doświadczamy.
Pandemia, Wielki Reset i Afganistan
Konferencja w Bretton Woods rozpoczęła budowę fundamentów porządku gospodarczego, który ostatecznie doprowadził do obecnego punktu i zapoczątkował oszukańczy system fiat.
W latach 60. Robert Triffin wyraził obawę, że kraj z dominującą walutą rezerwową ostatecznie upadnie, ponieważ jego deficyt handlowy będzie tak duży, że podważy zaufanie do waluty i podważy stabilność systemu. Bez wstrzymania dopływu pieniędzy do systemu, groziłoby to jego załamaniem. Niezależnie od działań, system był skazany na upadek.
Średni okres życia waluty fiducjarnej wynosi około 50 lat, co oznacza, że dolar jako światowa waluta rezerwowa jest już na zaawansowanym etapie swojego cyklu. Od 2001 roku Rezerwa Federalna stopniowo zwiększała swój bilans, przyspieszając ten proces w 2008 roku. Gdy pieniądz opiera się głównie na długu, a zatem jest tworzony przez dług, gospodarka finansowa oddala się od gospodarki realnej, co prowadzi do zakłóceń na tyle dużych, że umożliwiają one tworzenie baniek finansowych wystarczająco potężnych, by zrujnować gospodarkę realną.
To, co obecnie obserwujemy, to system w stanie rozkładu, który jest coraz bardziej obciążony wzrostem cen, co ułatwia utrzymanie ogromnego zadłużenia. Deficyt handlowy rośnie, a przewidywania Triffina okazują się trafne.
Historycznie, gdy imperium zmierzało ku upadkowi, nie działo się to bez konsekwencji. Często towarzyszyło temu szereg wydarzeń zakłócających, jak to miało miejsce w przypadku monarchii francuskiej, Imperium Rzymskiego czy Republiki Weimarskiej. Nadmiar w końcu prowadził do niesprawiedliwości, które ostatecznie wywoływały destrukcyjne wydarzenia, takie jak wojny czy epidemie.
Efekt Cantillona wyjaśnia te nierówności, ponieważ polityka monetarna, oparta na tworzeniu pieniądza poprzez dług, skutkuje jego nierównomiernym rozdziałem. Można to porównać do zamku z kieliszków do szampana, gdzie pieniądze najpierw trafiają do górnego kieliszka, a następnie spływają do dolnych w sposób proporcjonalny.
Problem polega na tym, że ci na szczycie otrzymują pieniądze jako pierwsi i mogą nabyć dobra przed innymi, co powoduje wzrost cen. W miarę jak pieniądze docierają do klas niższych, ich siła nabywcza maleje przy jednoczesnym wzroście cen, co prowadzi do malejącego standardu życia. To zjawisko obserwujemy dzisiaj, szczególnie wśród mniej zamożnych klas społecznych. Pogorszenie tej sytuacji społecznej może prowadzić do różnych negatywnych konsekwencji, w tym pandemii chorób.
Aktualny system finansowy jest wynikiem działań podejmowanych od czasów Bretton Woods, które zostały jeszcze bardziej zaostrzone przez politykę monetarną skupu aktywów od 2008 roku. Miało to być tymczasowe rozwiązanie, ale w rzeczywistości doprowadziło do stworzenia piramidy finansowej. Wybór polegał na tym, czy kontrolować to oszustwo czy dopuścić do jego głośnego upadku. Wybrano pierwszą opcję.
W tym miejscu pojawia się para WEF-MFW, która przygotowuje grunt pod pandemię. Oba są kontrolowane przez ten sam wojskowo-przemysłowo-finansowy organ oligarchiczny, który kontroluje Fed, ten, który lobbował Reagana, ten, który był zaangażowany w kredyty hipoteczne subprime, ten, który finansuje technologię Arn Messengera za pośrednictwem DARPA z Moderną na czele.
To skomplikowane układy, w których dwie potężne rodziny finansowe, Rothschildowie i Rockefellerowie, pełnią kluczową rolę. Stworzyli oni sieć, w której ich fundusze dominują na rynkach. Dążą do zachowania kontroli nad swoją polityką i władzą, unikając zewnętrznej ingerencji.
Dług zawsze był narzędziem manipulacji krajów, polityków, gospodarek i społeczeństw. Służy on do wiązania rąk władców, którzy muszą podporządkować się ustalonym zasadom.
Ta sieć działa wspólnie z tajnymi służbami, aby kształtować społeczne nastawienie i manipulować ludźmi, dążąc do wprowadzenia nowego systemu MMT opartego na społecznym kredycie i technofeudalnej służebności. Wykorzystuje się techniki manipulacji, jak opisane przez Ascha, Milgrama i Chomsky'ego, przy współpracy z kontrolowanymi przez siebie mediami.
WEF wskazuje środki, które należy podjąć, aby osiągnąć porozumienie między rządami, zwłaszcza w obszarze zdrowia, ekologii czy równości płci. To część długotrwałej indoktrynacji, mającej na celu przygotowanie społeczeństwa na nowy system finansowy, w którym niewielu będzie zyskiwać kosztem większości.
MMT i CDBC stają się nowym wyborem, ponieważ MFW chce utrzymać kontrolę nad światem finansowym. Ostatecznie, ten, kto kontroluje emisję pieniądza, kontroluje całą resztę.
Cały ten proces prowadzi do przejścia od wyeksploatowanego systemu do nowego feudalnego systemu, w którym elity utrzymują swoją władzę.
Umowa Rosji z Arabią Saudyjską w sprawie broni może oznaczać koniec ery petrodolara, otwierając nową erę ustalania globalnej równowagi sił.
Wszystkie te wydarzenia są powiązane z globalnymi przemianami, w których kluczową rolę odgrywa Afganistan jako strategiczny obszar dla rurociągów gazu ziemnego i zasobów energii. Biden został wybrany na ten kluczowy moment historyczny, mający duży wpływ na światową geopolitykę.
Dlatego warto zwrócić uwagę na umowę zbrojeniową Rosji z Arabią Saudyjską, gdyż może to być krok w kierunku zakończenia ery petrodolara i wprowadzenia nowego systemu, kontrolowanego przez MFW.
Szukasz brokera? Sprawdź nasze rekomendacje
