Jeśli interesujesz się statystyką lub pomiarami, to zapewne słyszałeś o krzywej Phillipsa i związku między bezrobociem a inflacją. Krzywa Phillipsa to koncepcja ekonomiczna opracowana przez A. W. Phillipsa, która sugeruje, że inflacja i bezrobocie są ze sobą nierozerwalnie związane. Innymi słowy, wzrost gospodarczy prowadzi do inflacji. Ta z kolei powinna przyczynić się do zwiększenia liczby miejsc pracy i zmniejszenia bezrobocia, zgodnie z tą teorią.
Krzywa Phillipsa
Związek między inflacją a bezrobociem
Philips Curve (Krzywa Phillipsa) jest graficznym narzędziem pomiarowym, które pozwala ustalić zależność pomiędzy bezrobociem a inflacją w Wielkiej Brytanii. Krzywa ta została stworzona przez ekonomistę Williama Phillipsa, który urodził się 18 listopada 1914 roku w Nowej Zelandii.
Główny wkład Phillipsa
Autor tego wykresu opierał się na teorii keynesowskiej i wskazywał, że niedostateczny ogólny popyt, zwany obecnie inflacją, powodował długie okresy bezrobocia.
Z drugiej strony Phillips wskazał, że dobra i usługi gospodarki odpowiadają istnieniu czterech komponentów, którymi są:
- Konsumpcja
- Inwestycja
- Zakupy rządowe i,
- Eksport netto.
Dlatego William Phillips stwierdził, że każdy wzrost popytu musi pochodzić z jednego z tych czterech składników, aby kraj mógł zmniejszyć bezrobocie.
Inflacja a bezrobocie
Ekonomista ten studiował w London School. W jednej ze swoich książek, opracowanej na podstawie danych zebranych w latach 1861-1957, zaobserwował korelację między bezrobociem a stopą inflacji. Doszedł do wniosku, że wyższe zatrudnienie zmniejsza inflację i odwrotnie.
Teorię tę przyjęła duża część ekonomistów XX wieku, wykorzystując wykres Phillipspera do planowania gospodarczego.
Krzywa Phillipsa jako metoda planowania
Jednym z wkładów krzywej Phillipsa było wykorzystanie jej jako metody planowania w gospodarce, która przez pewien czas próbowała przesuwać krzywą w górę lub w dół.
Tak więc w ramach tych interesów starano się utrzymać inflację i bezrobocie na stałym poziomie. Tak aby wygenerować pewną stabilność gospodarczą, tworząc coś, co dziś znamy jako stanflację, czyli połączenie wysokiego bezrobocia i wysokiej inflacji.
Krzywa Phillipsa i stagflacja
Stagflacja to połączenie stagnacji wzrostu gospodarczego, wysokiego bezrobocia i wysokiej inflacji cenowej. Teoria krzywej Philipsa oczywiście bezpośrednio zaprzecza temu scenariuszowi.
Krzywa Phillipsa jako wskaźnik
Z drugiej strony, jednym z największych wkładów tej krzywej jest ustalenie, że w miarę pogarszania się warunków gospodarczych, stopa bezrobocia znacznie wzrasta. W konsekwencji ludzie będą mieli mniejszą siłę nabywczą generowaną przez bezrobocie.
Poprzednia sytuacja zmniejszyła popyt na towary i usługi, powodując spadek cen.
Bezrobocie a inflacja
W przeciwieństwie do powyższego, gdy ludzie są zatrudnieni, czyli gdy spada bezrobocie, dochody gospodarstw domowych rosną. Pojawia się wówczas popyt na towary i usługi, co powoduje wzrost inflacji.
Zwiększona produkcja monet lub pieniędzy
Jednym ze sposobów rozwiązania tej krzywej jest zwiększenie produkcji monet lub pieniędzy, co ma korzystny wpływ na zagregowany popyt.
Powyższe, dodane do tego, co widać na krzywej; gdzie ludzie wydawaliby więcej, ponieważ ich nominalne płace wzrosły, a zatem stworzone zostałyby bardziej korzystne ramy dla inwestycji, ponieważ perspektywa wyższych cen poprawiłaby oczekiwania co do zysków przedsiębiorstw, generując stabilność gospodarczą.
Mam nadzieję, że rozumiecie przydatność krzywej Philipsa, która dokładnie wyjaśnia związek między zatrudnieniem, produkcją pieniądza i inflacją spowodowaną popytem na dobra i usługi.
Jeśli potrzebujesz więcej informacji, polecamy Ci zapoznać się z Teorią Keynesowską i książkami twórcy krzywej Philipsa.
